Jeśli chodzi o archeologię, to rzecz jasna można było oczekiwać, że odkrycia Gimbutas spotkają się z oporem i krytyką, skoro stanowiły wyzwanie dla wielu mocno zakorzenionych przekonań i zbudowanych na nich teorii, wedle których patriarchat powstał wraz z cywilizacją, a „wojny są równie stare jak ludzkość”. Pomysł, że mogła istnieć pokojowa, egalitarna cywilizacja, w której kobiety miały wysoką rangę społeczną i duchową nie mieścił się w obowiązującym paradygmacie. Nic w tym dziwnego, zazwyczaj tak bywa, kiedy pojawiają się rewolucyjne odkrycia naukowe. Jednak bezpardonowa walka, jaka rozpętała się przeciwko badaczce, przekroczyła granice tak normy, jak i przyzwoitości. Liderem sprzeciwu był Colin Renfrew, jeden z czołowych autorytetów w archeologii i równocześnie rzecznik hipotezy anatolijskiej, nagle zagrożonej. Merytoryczna, rzeczowa dyskusja byłaby zapewne cenna dla obu stron konfliktu, jak i całego środowiska, jednak Renfrew wybrał drogę ośmieszania i dyskredytowania, naklejając pracom Gimbutas etykietkę pseudonaukowych, a więc zupełnie niewiarygodnych, prezentując je jako rodzaj feministycznej, romantycznej mrzonki, z którą prawdziwy naukowiec nie podejmuje nawet polemiki.

Jak pisze doskonale zorientowana w temacie niemiecka badaczka, założycielka International Academy for Modern Matriarchal Studies and Matriarchal Spirituality, Heide Göttner-Abendroth „Kampania Renfrew odniosła sukces, szczególnie w Anglii, Ameryce Północnej i w Niemczech. Do dzisiaj z tego powodu wielu młodych archeologów, niezależnie od płci, zna tylko obraźliwy, karykaturalny obraz pracy Gimbutas. Dość powszechne jest przekonanie, że ośmieszanie jej dowodzi nowoczesności i podążania z duchem czasu”.

Jednakowoż duch czasu nie stoi w miejscu, a historia kołem się toczy, tak więc, kiedy badania genetyczne rozwinęły się do poziomu, który umożliwia badanie DNA nawet szkieletów sprzed wielu tysięcy lat, okazało się, że wyniki potwierdziły teorię kurhanową Mariji Gimbutas! Stało się to w 2015 roku, co profesor Colin Renfrew ujawnił, dwa lata później, z podziwu godną odwagą w wykładzie Marija Rediviva DNA and Indo-European origins.

Okazuje się, że zastosowanie badań DNA w archeologii potwierdza istnienie neolitycznej, egalitarnej cywilizacji, zniszczonej nagle i brutalnie przez wojowniczych indoeuropejskich najeźdźców, której ślady odnajdowane są w kolejnych zakątkach Europy. Coraz częściej  pojawiają się kolejne rewelacje, jak choćby ta, z terenu południowo-wschodniej Hiszpanii: „The archaeology reveals  a hierarchical society that broke with the old egalitarianism of the early Neolithic period”

Natomiast interpretacja struktury społecznej Starej Europy znalazła pełne potwierdzenie w niezależnych, wieloletnich badaniach naukowych wspomnianej wyżej antropolożki Heide Göttner-Abendroth, które opublikowane zostały w 2012 roku pod tytułem Matriarchal Societies: Studies on Indigenous Cultures Across the Globe. Opracowanie wydało szacowne akademickie wydawnictwo Peter Lang z taką oto rekomendacją: „Książka jest rezultatem pionierskich badań z zakresu współczesnych studiów matriachalnych, opierających się na nowej definicji matriarchatu jako prawdziwie egalitarnych genderowo społeczności. Co za tym idzie społeczeństwo matriarchalne nie jest tu uważane za lustrzane odbicie patriarchalnego, ponieważ to matriarchalne nigdy nie potrzebowało patriarchalnej hierarchicznej struktury dominacji. Wręcz przeciwnie, struktury matriarchalne są egalitarne społecznie, zrównoważone ekonomicznie a politycznie ugruntowane na konsensusie. Zostały stworzone przez kobiety i opierają się na maternal values. To nowe podejście do społeczeństw matriarchalnych rozwinęło się krok po kroku na podstawie analiz dawnych rdzennych kultur Azji, Afryki i obu Ameryk”.